लुका मोड्रिचकाे पीडादायी कथा, जो बम–ग्रिनेड र अभाव झेल्दै खेलिरहे
विश्वकपको उत्कृष्ट खेलाडी लुका मोड्रिचको पीडादायी कथा
आइतबार विश्वकपको फाइनलमा फ्रान्ससँग पराजित भएपछि क्रोएसियाका कप्तान लुका मोड्रिच आकाशतिर फर्केर निकै रोए । कुनै चर्चामा नै नरहेको आफ्नो देशलाई फाइनलसम्म लगेका लुका मोड्रिच रोइरहदा उनका देशका समर्थकहरु पनि उसैगरी रोइरहेका थिए । उत्कृष्ट खेलाडी घोषित भए । आँशु पुछेर मञ्चतिर उक्लिए ।
गोल्डन बल लिइसकेपछि उनलाई क्रोएसियाका राष्ट्रपति कोलिन्दा ग्राबर कितारोभिचले अंगालो मारे । क्रोएसियाली खेलाडीहरुका प्रेरणा र उर्जाको स्रोत बनेकी राष्ट्रपति कोलिन्दा ग्राबर कितारोभिचले निकै रुदै निकै समय अंगालोमा हालि रहिन् । त्यो खुसी र दुःख दुबैको आँशु थियो । गोल्डेन बलको उपाधि लिदै गर्दा उनी उत्साहित थिएनन् । गोल्डेन बल उनले अनुहारभन्दा माथि उचालेनन् ।
मञ्चको छेउमा गएर तस्बिर खिचाए । तर,छेउमै उभिएका उत्कृष्ट युवा खेलाडीको अवार्ड जितेका फ्रान्सका युवा खेलाडी केलियन एमबापे मुस्कुराई रहदा उनको आँखामा आँशु टिलपिलाईरहेको थियो ।
क्रोएसियाको कुल जनसंख्या ४१ लाख ७० हजार मात्रै छ । नेपालमा जस्तै क्रोएसियाली फुटबलमा भ्रष्टाचार व्याप्त छ । क्रोएसियाको जनसंख्या घट्दो छ, किनभने आर्थिक अवसरको खोजीमा क्रोएसियाली पश्चिमा देश पलाउन हुने क्रम जारी छ । आर्थिक समस्याको कारण खेलाडीहरु आफ्नो क्लब छिटो छिटो बदल्न बाध्य छन् । उनीहरुले भाडामा लिएका भ्यानहरूमा निद्रारहित रातहरू बिताएका छन् । अनेकौं अभाव, पीडा, अप्ठ्यारो र समस्यालाई झेलेर पनि मोड्रिचले आफ्नो टिमलाई यहाँसम्म ल्याए । उनको देशको जति पीडा छ, उनको विगत पनि उस्तै पीडादायी छ ।
९ सेप्टेम्बर १९८५मा जन्मिएका हुन् मोड्रिच । उनका बुवाआमा कारखानामा काम गर्न घरदेखि टाढा जान्थे । मोड्रिच आफ्ना हजुरबुवासँग बस्थे । उनकै काखमा सुत्थे । उनकै काँधमा चढ्थे। हजुरबुवा पनि उनलाई निकै माया गर्थे । मोड्रिच ६ वर्षका हुँदा उनको गाउँ मोड्रिचीमा केही सर्वियन मिलिसिया आए । त्यतिबेला बाल्कन युद्द चलिरहेको थियो। ती मिलिसियाले केही निर्दोष गाउँलेलाई मारिदिए । मारिनेमा मोड्रिचका हजुरबवा पनि थिए । जो वस्तुभाउ चराउन गएका थिए । मिलिसियाले बाँचेकालाई गाउँ छोडेर जान उर्दी दिए ।
मोड्रिच पनि आफू जन्मिएको पहाडको काखमा रहेको मोड्रिची गाउँ छोडेर जान बाध्य भए । बुवाआमाले उनलाई तटीय सहर जदारमा ल्याए । त्यहाँ उनीहरू आन्तरिक शरणार्थी बनेर बसे । जदारमा मोड्रिचको घर थिएन उनीहरू होटलमा बसे । युद्द जारी थियो । बिजुली र पानीको राम्रो सुविधा नभएको उनीहरूको कोठाबाट बम र ग्रिनेड पड्केको आवाज आइरहन्थ्यो ।
मोड्रिच भने होटलभित्रै फुटबल खेल्थे । ‘बम र ग्रिनेड पड्केरभन्दा उनले हानेका बलले होटलका धेरै सिसा फुटे,’ कोलोभेयर होटलका प्रवक्ताले भने,‘उनी जतिबेलामा पनि होटलको हलमा फुटबल खेलिरहेका हुन्थे।’ त्यो ज्यादै कठिन समयमा पनि मोड्रिचले हार मानेनन् । ‘धेरै वर्षसम्म हामी पैसाको अभाव झेल्दै होटलमा बस्यौं । तर मैले कहिल्यै फुटबल छोडिनँ। म अहिले पनि सम्झन्छु पहिलो पटक खुट्टामा सिन प्याड लगाएको । तिनमा ब्राजिलका रोनाल्डो थिए । मलाई ती खुब मन पर्थे’ मोड्रिचले भनेका छन् ।
उनले हजुरबुवा गुमाउनु पर्दाको पीडाले आफूलाई बलियो बनाएको बताएका छन् । ‘६ वर्षको हुँदा युद्धले हामीलाई शरणार्थी बनायो । त्यसैले मलाई बलियो पनि बनायो। त्यो म र मेरो परिवारका लागि निकै कठिन बेला थियो। तर म सधैँ त्यही कुरा सम्झिरहन चाहन्न नत सधैँका लागि बिर्सन नै चाहन्छु,’ मोड्रिचले भनेका छन् । १० वर्षको हुँदा उनलाई धेरै प्रशिक्षक कमजोर र लजालु भएकाले फुटबल खेल्न नसक्ने बताउँथे ।
जदारमा उनलाई प्रशिक्षण दिने टोमिस्लाभ बेसिचले भने उनलाई राजधानीको क्लब डिनामो जाग्रेबमा ट्रायल दिन लगाए। २००३ मा उनी सो क्लबमा आवद्ध भए । त्यहीँबाट उनको प्रतिभाले प्रष्फुटन हुने मौका पायो। त्यसपछि भने मोड्रिचले पछाडि फर्कनु परेन । सन् २००८ मा उनी लण्डनको टोटेनहम हटस्पर गए । चार वर्ष त्यहाँ बिताएपछि सन् २०१२ मा उनी स्पेनिस क्लब रियल मेड्रिड पुगे । उनले २०१० मा भान्जा बोसनिकसँग विवाह गरे । अहिले आठ वर्षका इभानो, पाँच वर्षकी इमा र एक वर्षकी सोफिया गरी उनको तीन सन्तान भएका छन् ।
–एजेन्सीको सहयोगमा
